Ik laat je een kijkje nemen in mijn privé situatie en waardoor je begrijpt dat ik voor deze titel "Zorgen voor elkaar" heb gekozen.
Het begon in januari doordat ik me zorgen begon te maken om m’n moeder. Ze woont nog op haar zelf. Lichamelijk redt ze het prima met een kruk, maar kreeg steeds meer sombere gevoelens. Eenzaamheid speelde parten en kreeg last van een hoge bloeddruk met af en toe een hart dat op hol sloeg.
Toen ze door een misstap ook nog viel waarbij haar bovenarm gebroken was en er een totale schouderprothese geplaatst moest worden, was ze afhankelijk van zorg. Die afhankelijkheid waar je liever in deze covid-periode niet gebruik van wilt maken, want in een verpleeg- of revalidatiehuis zou de eenzaamheid voor haar alleen maar gaan toenemen. Net na haar val werden de regels in die tehuizen aangescherpt zoals 1 bezoeker 1 keer in de week.
Mijn moeder die 10 dagen moest wachten voordat ze geopereerd kon worden, kon ik dit niet aandoen. Ik was er daarom snel over uit en besloot samen met mijn gezin om haar in huis te nemen. Dit betekende dat ik mijn praktijkruimte als slaapkamer, echt een plek voor haar ging inrichten. We konden samen zijn en dat was zo belangrijk. Ze heeft een fijne revalidatie periode van 6 weken bij ons gehad.
Maar de sessies met mijn coachees konden nu even niet in mijn praktijk plaatsvinden.
Gelukkig was de woning van mijn moeder geschikt en hebben we diverse keren hier kunnen afspreken. Echter wanneer men de voorkeur liever aan huis gaf, ben ik bij de mensen thuis geweest.
Een mooie win-win!
Welke win-win situatie heb jij weleens gehad?